Een week voorbij

We zijn alweer een dikke week inwoners van Paramaribo en we raken langzamerhand ingeburgerd. We blijven Nederlanders en daarom blijven wij ook gewoon stug onze fiets gebruiken terwijl half Suriname ons uitlacht. Mijn fiets is een goede kinderfiets, alsof ze wisten hoe (de) groot ik ben, maar niet elke fiets is hier zo goed. De wipwapfiets van Leanne is omgeruild voor een fiets waarvan de remmen het niet heel goed doen, maar gelukkig is daar SuperJanet en redt zij levens van fietsende stagiaires. De lange jurk van Leanne kwam gisteren in de ketting van haar fiets, dus mijn fiets weggegooid en het leven van Leanne gered. Klinkt allemaal heel heldhaftig, maar tegelijkertijd ben ik ook een enorme kluns.

Maar er zijn weer een paar dagen verstreken in dit mooie land, dus nu even een korte samenvatting en omdat het al de hele dag regent, neem ik daar nu ook even de tijd voor.  Zaterdag typte ik het vorige verhaal, toen stond er nog niks op de planning. Maar er gebeurt elke dag wel iets. Zaterdag zijn we uitgenodigd om te komen eten bij onze huisbaas en haar vriend en dus heb je zomaar weer een leuke dag. Marisha woont dichtbij Desi Bouterse, de president van Suriname, en dus zijn wij daar ook even langsgereden. Zondag zijn we bij de familie van Anita uitgenodigd. Anita zat voor ons in het vliegtuig en nodigde ons uit voor de verjaardag van haar moeder. Anita’s familie is hindoestaans en dus kwam er een hele ceremonie om de verjaardag te vieren. But first things first, als je hier op een verjaardag komt, moet er genoeg eten zijn en dus stonden wij al om 8 uur roti te maken. Ik ben echt een grote pannenkoek in de keuken, dus werd mij een makkelijk taak gegeven: de rotivellen omdraaien. Ze werden wel wat vierkanter, maar uiteindelijk heb ik niemand horen klagen. De Hindoestaanse kerkdienst die om half 10 begon, duurde tot half 1. Elk bordje eten werd ceremonieel geëerd. Het was heel bijzonder om als bakra’s (Nederlanders) aanwezig te zijn bij een Hindoestaanse familie. Iedereen stelde zich gastvrij op en we hebben in de eerste week al een nieuwe familie erbij. Na de ceremonie mochten wij aan tafel, hmmmm, super lekker en super veel. Het hoofd van Leanne werd langzaam roder, kwam dit door het pittige eten of toch door dat het verbrand is? We mochten hier de volgende dag weer van genieten, want we kregen natuurlijk een grote bak mee. De volgende dag, maandag, hadden we een afspraak op onze stage. Samen met onze stagebegeleider hebben we afspraken gemaakt over het aantal uren, de vakken en de inhoud van het vak. We gaan volgende week dinsdag beginnen met observeren en hopen dat we snel maatschappijleer en sociale vaardigheden mogen geven. Het zal wel even wennen worden, er zijn niet veel hulpmiddelen. We moeten het doen met een krijtbord en een klas met studenten (geen beamer, maar ook geen boeken). Het enige boekje wat de docent heeft, komt uit Nederland, dus moet dit nog vertaald worden naar Suriname. Eerst maar eens kijken hoe de docenten hier lesgeven. Dinsdag zijn we samen met Marije en Marloes naar de bioscoop geweest, voor een euro kun je hier op dinsdag naar de bioscoop. Dat is wel wat anders dan de ribben uit je lijf in Nederland. Het is alleen wel erg koud in de bios, dus de volgende keer niet in korte broek. ’s Avonds gingen we uiteten met Debbie, Kim, Marloes en Marije omdat het Valentijnsdag is. In Suriname vier je dat niet alleen met je partner, maar ook met familie en vrienden. Dus daar moest op gedronken worden. Wij vinden altijd wel een reden om een alcoholische versnapering te nuttigen, bijvoorbeeld omdat we na anderhalve week eindelijk voor onszelf hebben gekookt en het was gelukt. Vandaag was een echte snertdag, zoals wij die kennen in Nederland: de hele dag regen. Hier valt dat niet altijd even goed te verwerken, dus hadden we een zwembad voor huis. Toch even anders dan de afgelopen dagen waar we heerlijk in ons hangmatje in de zon lagen, dus moesten we iets nieuws verzinnen: winkelen in een overdekt winkelcentrum. Voor de prijzen hoef je niet in Suriname te gaan winkelen. Sinds begin 2016 zijn alle prijzen verdubbeld, voor ons is dat niet eens zo erg, maar veel Surinamers moeten dubbele banen hebben om maar rond te komen. Elke taxichauffeur is ook politieagent, klusjesman of verkoper. Wij mogen in onze handjes knijpen dat we in Nederland met veertig uur een volledige werkweek hebben, hier is het normaal dat je weken van 70-80 uur maakt. Het loon wat net afgestuurde docenten krijgen is 250 euro per maand, daarvoor moeten zij fulltime werken. Logisch dat veel Surinamers weer terug naar hun ouders gaan om de huur van hun woning te delen. Nog logischer is dat docenten staken omdat ze willen dat hun loon en aanzien omhoog gaat. Er is nu ook sprake van dat de paasvakantie (drie weken) wordt verkort om de lessen in te halen. Bij Nederlandse studenten zou dan de hel losbreken, ik ben benieuwd hoe Surinaamse studenten hierop reageren. Genoeg politieke ontwikkelingen die we natuurlijk in onze maatschappijleerlessen kunnen gebruiken en dan heb ik het nog niet eens over het Decembermoordenproces. De actualiteiten in onze lessen kunnen we nog even uitstellen, omdat we tot dinsdag nog “vakantie” hebben. Dus daar drinken we vanavond nog even een paar op!

O ja, bijna vergeten. Ome Joep had de prijsvraag goed! “Fa a Waka? A e go bun” is Sranantongo voor “hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed”. Het was de bedoeling om een Surinaams lekkernij op te sturen, maar helaas heb ik die zelf op gegeten. Sorry Ome Joep!