Fa a waka? A e go bun!

Fa a Waka? A e go bun. Jaja, ik ben Sranantongo aan het leren. Degene die de vertaling goed heeft gaat door naar de volgende ronde en maakt kans op een Surinaamse lekkernij! De eerste dagen in Paramaribo zijn een feit en het bevalt mij goed! Maar wat wil je ook als je liggend in een hangmat, met korte broek dit aan het typen bent.  Woensdagochtend zijn wij samen met de instituutsopleider naar onze stageschool geweest om kennis te maken. Onze stageschool is een mbo-opleiding economie en administratief medewerker waar ongeveer 500 studenten op zitten. Onze stagebegeleider was deze dag druk bezig op het stembureau, want er waren jeugdparlementsverkiezingen. Volgende week heeft ze meer tijd voor ons en gaan we echt afspraken maken voor onze stage. De studenten hebben tot vrijdag 17 februari nog tentamenweek en daarna kunnen wij beginnen met onze stage. Tot die tijd hebben wij dus nog even vakantie. Op de weg terug van de stageschool nam onze instituutsopleider ons mee naar een bakkerij. De dagen beginnen hier vroeg, de school start om 7.00 uur en dus was dit ons tweede ontbijt. Maar wat moet je kiezen in een Surinaamse bakkerij met allemaal lekkere broodjes. De instituutsopleider raadde een broodje Pom aan. Geen idee wat het is, maar dit gaan we zeker vaker eten. Pluk de dag is echt het motto in Suriname, om 9.00 uur zaten onze verplichtingen er weer op en konden we Paramaribo verkennen. Samen met de bende van vijf van de NHL zijn we met de benenwagen naar de Waterkant gelopen. Je hoeft alleen maar rechtdoor vanuit ons appartement en je bent in hartje centrum. Tijd voor een radler in een “strandtent” uitkijkend op de Jules Wijdenboschbrug met de voetjes in het zand. Het is de korte regenperiode, waardoor we halverwege wel even overdekt moesten gaan zitten. In Suriname is er geen vaste tijd om te eten, Surinamers eten wanneer ze zin hebben, en wij hadden zin. De dag sloten we af met een paar cocktails in de korte broek. Dat is bij jullie in het koude kikkerlandje wel even anders, maar elk voordeel heeft zijn nadeel, mijn benen zien er niet meer uit. Ik ben net een omgekeerde paddenstoel: wit met rode stippen.

De volgende ochtend gingen wij aan de slag met ons visum. In Nederland hebben wij heel veel papierwerk moeten regelen voor een visum, maar het feest is nog niet over. Ook hier moeten we een aantal dingen regelen, bijvoorbeeld bij de bank een bedrag storten. Konden we direct onze “nieuwe” fietsen uitproberen. Leanne heeft een wipwapfiets, maar gelukkig is iedereen heel behulpzaam en is meneer agent je beste vriend. Probleem opgelost, volgende probleem: wat neem je mee naar een bank? In ieder geval een pinpas om te pinnen. Ik ben natuurlijk iets minder slim aangelegd en dus konden we een extra rondje fietsen. Uiteindelijk is alles gelukt en konden we de volgende dag op naar stap 387 in ons visumproces: een stempel halen bij de vreemdelingendienst. Anderhalf uur wachten op een stempel terwijl die mevrouw dit al bij binnenkomst in mijn paspoort had gedaan, maar het hele kantoor moest blijkbaar nog even naar mijn chagrijnige foto kijken, hebben zij ook een leuke dag. Overal waar wij komen hebben we een praatje met Surinamers en daardoor duurt wachten nooit echt lang. Volgend eindpunt was de Turkse spa. Gelukkig zijn Surinamers erg behulpzaam, anders hadden we nu nog gefietst. Maar gelukkig mochten we nu ontspannen, nou ja ik weet wel dat Geertje (even reclame maken voor Sus in IJlst) mij meer laat ontspannen door iets minder hard te masseren. ’s Avonds kon ik pas echt ontspannen, want het was cocktailtime! Bij het restaurant was ook livemuziek aanwezig, ik zat met mijn rug naar deze meneer toe, maar no way dat ik mijn stoel ging omdraaien. Mijn broer kan nog beter zingen. Maar aan het einde van de avond werd het al iets beter, ook omdat hij meer instrumentale intermezzo’s deed en die andere reden kunnen jullie wel raden. Vandaag staat er tot nu toe nog niet zoveel op het programma. Het enige wat we moeten gaan doen is de ellende van onze visum regelen en een cadeautje kopen voor de mensen waar we morgen heen gaan. In het vliegtuig hebben wij Anita ontmoet, au pair en moeder van 3 dochters van onze leeftijd. Morgen gaan we naar haar toe, want haar moeder is jarig. Ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Als Eddy Zoëy hier was met zijn programma ‘Hoe gastvrij is ..’ dan krijg Paramaribo echt wel goud!

Mi o si yu!