Sommige volwassenen zijn raar

Leanne en ik hebben afgelopen vrijdag ook iets meegemaakt waar we nog steeds versteld van staan. Van de lerarenopleiding hier hebben wij een begeleider toegewezen gekregen die ons begeleidt bij stage en het onderzoek. De eerste dag in Suriname hebben wij deze meneer ontmoet en de volgende dag zijn wij al naar de stageschool geweest met hem om kennis te maken. Het leek een erg aardige man. Eind maart zou deze meneer een les komen bekijken en beoordelen op stage. Ken je de mop van de begeleider? Die kwam dus niet. Wij hadden de studenten voorbereidt op de komst van deze meneer, dus zij waren poeslief de hele les, dat is dan weer een voordeel. Wij hebben deze meneer een berichtje gestuurd waar hij was, hij zei dat hij niet meer kon komen. Oh echt, dat hadden wij nog niet door. Daarna hebben wij niks meer van meneer gehoord, tot anderhalve week terug. Hij vroeg wanneer hij langs kon komen om drie lessen van ons te komen bekijken. Wij stonden met wat verbazing naar het mailtje te staren. Door alle vrije stagedagen door tentamenweken, vakantie, herkansingen en stakingen hebben wij geen drie lesdagen meer over en dat wist meneer vanaf februari. Wij hebben dus een (nette) mail gestuurd naar meneer waarom hij nu pas reactie gaf en dat wij meer hadden verwacht van zijn begeleiding. Hij had trouwens ook nog feedback gegeven op ons lesplanformulier van zes weken geleden, die les hadden wij al lang gegeven, dus feedback op een lesvoorbereiding heeft achteraf weinig zin. Het mailtje hadden wij ook naar het hoofd van de lerarenopleiding gestuurd, die wilde graag dat wij om tafel gingen om dit te bespreken. Meneer, wij en het hoofd van de lerarenopleiding kwamen dus afgelopen vrijdag bij elkaar. Wij deden kort ons verhaal, feitelijk wat er had plaatsgevonden. Toen meneer begon te praten, hield hij niet meer op, hij was duidelijk op zijn tenen getrapt. Wij hadden niks meer in te brengen, toen Leanne nog wat wilde zeggen, zei meneer dat hij ons niet meer wilden begeleiden, want hij vond dat wij niet de waarheid spraken. Meneer is boos weggelopen, zelfs zijn baas kon er niet tussen komen. Het gesprek heeft uiteindelijk vijf minuten geduurd. Een duidelijk gevalletje van een onvolwassen volwassene. Sommige Surinamers hebben nooit geleerd om met kritiek om te gaan, deze meneer ook niet. Het wordt kinderen ook niet geleerd, toen wij feedback wilden krijgen van studenten op stage, was alles top. Zij durven geen minpunten aan te geven, ook al is dit opbouwende kritiek. Als het niet wordt aangeleerd, leer je er ook niet mee omgaan en dat is dus ook bij deze meneer gebeurd. Het hoofd van de lerarenopleiding neemt nu de begeleiding over.

Ondertussen gaat het leven in Suriname gewoon weer door. De politiek is nog steeds rete interessant, vooral omdat wij toch hier niet permanent gaan wonen en over zeven weken weer in Nederland zijn, dus geen last meer van hebben. Maar al die mensen die in dit land rond moeten komen van heel weinig, blijven er natuurlijk mee te maken krijgen. Zaterdag komt Brunswijk naar Paramaribo. Voor degene die de situatie in Suriname kent, Bouterse en Brunswijk waren in de periode van de decembermoorden en de binnenlandse oorlog elkaar aartsvijand. In 2010 werd Brunswijk de coalitiepartner van Bouterse om samen de meerderheid te vormen in het parlement, natuurlijk tegen ieders verwachting in. Van een taxichauffeur hoorde wij dat de spreekwoordelijke bommen gaan vallen zaterdag in Paramaribo, dus dat je maar beter thuis kon blijven. Niet dat wij hier bang voor zijn, maar wij zijn dit weekend niet in Paramaribo, maar in Menimi: een dorpje in de jungle. O ja, ook wel grappig om te weten. De protesten tegen Bouterse houden al een aantal weken aan, deze worden gehouden op het Onafhankelijksheidsplein voor het presidentieel paleis van Bouterse. “Plotseling” moest het Onafhankelijksheidsplein gerenoveerd worden en is dus afgezet voor iedereen. De protesten gaan gewoon door, Surinamers laten zich niet zo snel uit het veld slaan. De komende periode worden ook zeker interessant nu Suriname geen financiele hulp meer krijgt van het IMF. Vorig jaar heeft het IMF nog een lening gegeven van 81 miljoen dollar, een tegenprestatie was wel dat o.a. de brandstofprijzen omhoog moesten gaan. Dit is uiteindelijk gebeurd, tot grote ongenoegen van het volk. Nu er geen lening meer wordt gegeven, zijn er ook geen tegenprestaties, maar de staatskas is nog steeds leeg. Wordt vervolgd …

Wij krijgen deze week ook allemaal jaloersmakende foto’s van mensen in Nederland op een terras, op het strand, in de tuin of waar dan ook. Ja, wij zijn jaloers! Het regenseizoen is namelijk begonnen. Al twee weken regent het elke middag, niet zachtjes, maar hard. Een vast patroon: ’s middags en vooral veel. Maar tegenwoordig regent het ook ’s ochtends, ’s middags, ’s avonds en ’s nachts. Altijd dus. Wanneer wij vertellen aan klasgenoten, docenten, taxichauffeurs of wie dan ook dat we aan de Verlengde Keizerstraat wonen, weet iedereen direct dat wij bij het zwembad wonen. Wanneer het regent, staat ons deel van de straat blank. Wij kunnen niet eens naar de supermarkt die 40 meter verderop is. Binnenkort maar een rubberbootje kopen, om toch droog over te komen. Het is in Nederland zelfs warmer dan hier! Wij hebben inmiddels al wel de afspraak gemaakt dat wij bij de eerstvolgende zonnestraal bij het zwembad liggen, elk zonnestraaltje moeten we optimaal gebruiken. Gelukkig hebben wij over zes weken genoeg zon (klopt nu op onbehandeld hout), want dan gaan we nog een weekje naar Aruba! Tot die tijd hoop ik wel dat er nog wat zon in Suriname is.
Ik ga maar een zonnedansje met enkele salsapasjes doen, want inmiddels kennen Leanne en ik de basisstappen van salsa! Als je aan salsa denkt, dan denk je ook aan mooi weer, een cocktailtje in de hand, open schoenen en vooral geen regenlaarzen, dus dan moet het vast goed komen!

De blog is weer lang genoeg en er zou nog zoveel meer kunnen worden verteld, dat bespaar ik jullie maar even.

Lobi!