Slapen op het water en back to school (of niet?)

Het is inmiddels alweer een dikke week geleden dat mijn moeder en zusje op het vliegtuig stapten terug naar Nederland. Een week klinkt superlang, maar de tijd is echt voorbijgevlogen. Vorige week zijn wij met Kim, Debbie en hun beide vriendjes naar Bigi Pan geweest. Nu hadden we met de zeeschildpadden in Galibi al het oostelijkste puntje van Suriname gezien, Bigi Pan ligt helemaal aan de westkant van Suriname. Bigi Pan betekent letterlijk groot meer en dat was het ook. Het Oosthemmermeer is vergeleken met Bigi Pan echt wel klein. Midden op het meer stonden hutjes waar je de nacht door kan brengen en dus mochten wij dit ook ervaren. ’s Middags hadden wij de ruimte om dingen voor ons zelf te doen, kayakken over het meer, krabben vangen en drankspelletjes hoorden bij onze activiteiten. ’s Avonds was het tijd om kaaimannen te vangen. Misschien hebben jullie de foto wel gezien van mij met een kaaiman in de hand, mijn gezicht sprak boekdelen: een vliegtuig uitspringen vind ik minder eng. Ik vond het dus ook wel prima dat de andere mensen in de boot de kaaiman vasthielden en ik was mee om foto’s te maken. Ik had nog een belangrijke taak: mijn elastiekje (nouja, eigenlijk had ik deze van Ella geleend en niet meer teruggegeven) diende als bekdichthoudertje bij de kaaiman. Zonder mij waren er misschien wel verschrikkelijke dingen gebeurd. Oké, veel te veel eer. Nadat we weer terug waren van alle spannende avonturen, kwam de drank op tafel en die ging niet snel weer weg. Ik heb mij nog enigszins ingehouden met drinken, wetende dat ik die avond in een hangmat sliep. Ik heb deze fout namelijk een keer eerder gemaakt en toen was ik blij dat er een stilstaand bed aanwezig was. Overigens slaapt een hangmat echt heerlijk, gelukkig hebben Mem en Hilke hangmatten meegenomen naar Nederland. Wakker worden met een opkomende zon is niet verkeerd. In de ochtend gingen we vogels spotten in een bootje en konden we een modderbad nemen. Wij hebben allemaal vogels gezien waarvan ik de naam al niet meer weet, maar twee weet ik nog wel: de flamingo en de rode ibis (dit is de nationale vogel en is felrood). ’s Middags gingen we weer met de boot terug naar het vaste land, zoals vaak voorkomt in Suriname, kwam onze bus later dan afgesproken. Je leert hier wel geduld te hebben. Door deze trip hebben wij wel onze tweede salsales gemist. Afgelopen dinsdag was onze eerste salsales en wat was dat leuk! Zodra ik mijn armen en benen op hetzelfde moment en een andere beweging moet bewegen, gaat het mis. Het makkelijke bij salsa is dat je de armen niet hoeft te gebruiken, alleen je voeten en vooral heupen!

Toen wij thuiskwamen, hoorde ik een raar gepiep binnen en gestommel boven: help, inbrekers! Gelukkig was dit niet het geval, maar waren onze nieuwe buren al in het appartement boven ons.

De volgende dag zijn wij wederom uiteten geweest met Kim en Robin (Na drie maanden hebben wij nog niet zo vaak gekookt, dat doen we wel weer in Nederland).

Deze week, ook vorige week trouwens, zijn wij weer naar school geweest. Over twee weken zitten deze vakken er al weer op en moeten wij een tentamen maken. De vakken op de lerarenopleiding gaan dus wel door, maar op onze stage zijn wij al erg lang niet meer geweest. Niet omdat wij niet willen, simpelweg omdat er niet lesgegeven wordt. Eind maart was onze laatste les, daarna zouden de studenten tentamenweek, vakantie, herkansingsweek hebben en zouden wij daarna weer aan de beurt zijn om lessen te verzorgen. Vorige week verviel de les i.v.m. stakingen. Net bij aankomst in Suriname waren net stakingen in het onderwijs voorbij. Leraren staakten omdat zij te weinig verdienen en omdat zij niet gewaardeerd worden. Uiteindelijk is de regering overstag gegaan en kwam met een plan om elke docent eenmalig 500 SRD (ongeveer 60 euro) bonus te geven en zou er een herwaarderingsplan komen. Natuurlijk moet dit geld ergens vandaan komen en besloot de regering de benzineprijzen omhoog te doen. Docenten hadden nu niks aan de bonus, omdat iedereen naar school gaat in de auto. Ook de rest van de bevolking werd boos, omdat zij nu ook werden getroffen. Meer waardering voor leraren kunnen ze nu ook wel vergeten als de hele bevolking het afschuift op hen. Sinds april zijn er nu alweer stakingen geweest in het onderwijs, maar ook mensen met andere beroepen staken.

Wanneer wij in februari vroegen aan taxichauffeurs, docenten, mensen op straat, hoe zij de politiek ervaren, was er niks te klagen. Misschien wel, maar dit uitten zij niet. Sinds april is dit omgeslagen en durven mensen hun meningen te uiten, zelfs als die persoon bij de overheid werkt en de regering meeluistert. Mensen durven nu risico’s te nemen. Wij zijn erg benieuwd wat er de komende tijd gaat gebeuren. To be continued …

Doeidoei!