Doei winterjas, hallo korte broek

Het is toch wel raar dat het na tien maanden voorbereidingen eindelijk zover is dat ik in Suriname ben. Afgelopen weken zijn er allemaal leuke dates geweest met vriendinnen die mij vijf maanden moeten missen, en ja ik ga hen natuurlijk ook missen! De afgelopen week ben ik drie keer uiteten geweest en als afsluiting een etentje in de Walrus met Else. Niet alleen met Else, want na een uurtje stond opeens de hele familie achter mij. Wat een leuke verrassing! Zondag kwam de rest van de familie en vrienden nog even langs om gedag te zeggen en mij een goede tijd in Suriname wensen, dat moet zeker goedkomen.

Vroeger gingen mijn zusje en ik, wanneer we op vakantie gingen, minstens een uur van tevoren al in de auto zitten, maar dat heb ik deze keer maar overgeslagen, want mijn eigen bedje lag toch nog wel erg lekker. Het afscheidscomité bestond uit Mem, Hilke, de chickies van maatschappijleer en de familie van Leanne. Een dikke knuffel en op naar de douane. Zo onhandig als ik ben, gooide ik natuurlijk mijn goede boardingpass in een container en dus moest ik nog even op de kop de afvalbak in. De negen uren in het vliegtuig gingen best snel voorbij, twee films, leuke gesprekken met de meiden van de NHL en nieuwe ontmoetingen landden we in Suriname. Darel, onze chauffeur naar ons appartement moest lang wachten, omdat sommige van ons iets te lang werden opgehouden bij de douanemannen. De autorit naar ons appartement duurde ongeveer anderhalf uur en dus konden we al even wat indrukken opdoen. De busrit deed mij erg denken aan de busrit in Ghana, de huizen langs de weg, mensen langs de weg waar er 100 km/u wordt gereden en overal groen. In ons appartement aangekomen, waren wij blij verrast. Het leek kleiner op de foto’s en onze huisbaas is echt heel erg leuk. Snel slapen, want vandaag werden wij om 9 uur verwacht op de lerarenopleiding.

De taxistandplaats is voor ons huis, dus hup de taxi in en naar de universiteit. Als de chauffeur zegt dat het ongeveer 10 minuten duurt, don’t believe him! 43 keer links, 29 keer rechts en 25 minuten later waren wij er. Hoe kunnen we dit ooit vinden op de fiets? Op de lerarenopleiding werden alle 20 studenten ontvangen door de instituutsopleiders. Morgen gaan we met de instituutsopleider naar onze stageschool om afspraken te maken op welke dagen wij komen en welke lessen wij kunnen gaan geven. Leanne en ik willen een paar uur per week lesgeven, lessen volgen op de lerarenopleiding en een onderzoek doen naar de verschillen tussen beide onderwijsculturen.

Terug naar huis hebben we de bus gepakt. Iedereen kan hier op elk moment instappen en rijdend uitstappen hoort hier ook bij de Surinaamse vaardigheden. Leanne en ik zijn niet zo handig, dus dit gaat ooit een keer fout. We zijn uitgestapt in het centrumcentrum van Paramaribo en vanaf daar is het 10 minuten lopen naar ons appartement, super dichtbij. Thuis was onze huisbaas de tuin aan het doen en nog een paar dingen uitleggen. Eén ding dat ze gisteren nog vergeten was te vertellen, waren we al achter gekomen: mieren zijn gek op brood. Had ik al verteld dat Leanne en ik onhandig zijn? Samen hangend in de hangmat lukte niet en daar mocht Anna via facetime getuige van zijn. Maar onze lieve huisbazin wilde het direct verhelpen en zijn we de supermarkten en bouwmarkt afgegaan. Ook onze huisbazin had hetzelfde probleem wat ik vaak heb: het verkeerde gekocht. Het touw past niet in het oogje van de schroef en dus mochten we nog een keer. Onze huisbazin is grafisch vormgever en wil graag een interieurmagazine beginnen! Ze laat mij de volgende keer haar interieuradviezen zien. De hangmat hangt nu, dus het wordt tijd om het nu echt uit te gaan proberen! Mo Syi!