Lesgeven in de jungle

Eerst drie uren in de bus, dan twee uren in de boot, zo zag onze vorige zondag eruit. De eindbestemming van deze dag en daardoor ook van deze week was Botopasi. Het was voor Leanne en mij de derde keer dat we naar Botopasi zijn gegaan. De eerste keer was toen we net in Suriname waren en met meerdere stagiaires de cultuur gingen ontdekken, de tweede keer was met onze families en deze derde keer werd ook een bijzondere. Op de planning stond namelijk lesgeven op de basisschool in het dorp. Twee nieuwe ervaringen: lesgeven in de jungle zonder enige hulpmiddelen en lesgeven aan jongere kinderen dan waar wij voor worden opgeleid. Samen met drie andere minorstudenten en Yvonne, onze docent van de NHL en die het resort runt, hebben wij deze week doorgebracht. Op maandag werden wij om 7.30 uur verwacht, het schoolhoofd zou ons welkom heten. Elke ochtend wordt om 8.00 de vlag gehesen door de leerlingen, elke groep staat in een rij en zingt het volkslied. Op maandagochtend werden er nog veel meer liedjes gezongen, het deed mij erg denken aan Ghana, ook daar wordt er elke maandag de schoolweek zingend geopend door alle leerlingen. Toen alle kinderen naar de klaslokalen waren gegaan, deed het schoolhoofd een mededeling. Groep twee had al een lange tijd geen docent door een zwangerschap en groep vier had vandaag ook geen docent. Aan ons de vraag of wij dit konden overnemen. Leanne en ik zijn bij de kleuters in groep twee gaan zitten, wat een dropjes. Wij moesten de kinderen maar vermaken en hadden als thema “het weer” gekregen om met de kinderen te bespreken. Wij lazen een verhaaltje voor en zongen liedjes. Tijdens het verhaaltje van Leanne zei ze het woord “lucht”, dit was blijkbaar een teken dat de kinderen een liedje mochten zingen, want midden in het verhaal begonnen ze te zingen over een vliegmachine. Na een halfuur vonden de kinderen dat ze lang genoeg geluisterd hadden naar de juffen en kwam al hun energie eruit, het ene kind ging rennend door de klas, het andere kind besloot om aan een been van ons te hangen. De fase van uittesten was aangebroken. Leren en stil zitten op hun stoeltje zat er niet meer in en hebben het dus maar zo gelaten, we hebben de hokey-pokey gedanst, hoofd-schouders-knie-en-teen gedaan en hebben torens gebouwd met blokjes. Het ontbreken van een docent zorgt ervoor dat de leerlingen al weken lang op hun stoel zitten zonder dat er veel aandacht aan wordt besteedt. Het schoolhoofd geeft les aan de kinderen, maar heeft ook andere taken en de juf van groep 1 komt af en toe langs om ze aan het werk te zetten. Dinsdag heeft Leanne nog wel een les gegeven aan deze groep over Vaderdag, voor mij was “lesgeven” aan groep twee een leuke ervaring, maar ik houd het bij oudere kinderen. Dinsdag gaf ook Debbie een tandenpoetsles aan groep 3 en Kim een les over roken en drugsgebruik aan groep 7. Woensdag was ik aan de beurt en mocht ik lesgeven aan groep zes, mijn les ging over kwaliteiten en talenten. Er wordt weinig individuele aandacht aan de leerling gegeven en daarom wilde ik in mijn les laten merken dat elke leerling ergens goed in is en dus altijd kwaliteiten en talenten heeft. Voor mij is deze les zeer geslaagd, de leerlingen vonden het leuk en ik ook zeker, dit smaakt naar meer. Op woensdag gaf ook Amy nog haar tekenles en hebben wij dus allemaal een keer lesgegeven. Donderdag mochten we nog een keer onze talenten laten zien door een toneelstuk op te voeren, helaas was Leanne erg ziek geworden en moest er iemand op haar “babysitten” en haar mentaal supporten. Ze kreeg namelijk een geneesmiddel uit de jungle, in een pannetje werd een boomschors met water gekookt en dat moest Leanne drinken. De “medicijnman” had gezegd dat ze na een kwartier misselijk werd en na een half uur ging overgeven. Dat klopte, verdere details besparen wij jullie. Het knapte iets op, maar nog niet helemaal, ’s avonds werden de organen in de buik gemasseerd en werden alle botten in de rug gekraakt, Leanne moest in een korset de nacht doorbrengen. De weeën van de buikpijn werden constante pijn, maar alles voor het goede doel. Nee, niet alle stagiaires in Suriname worden zwanger en het waren dus geen zwangerschapsweeën, maar mocht ik ooit tante Janet worden van een kleine Leanne, dan heeft ze die pijnen al eens ervaren (denk ik). Nu, op zaterdag, is de pijn verdwenen, het helpt dus echt!

Op donderdagavond ben ik nog even naar het dorp geweest. Tijdens het bezoek met mijn moeder en zusje had ik Jaelaesma ontmoet, een meisje van twaalf jaar, die hielp bij het koken en afwassen op het resort. Met Jaelaesma heb ik toen veel spelletjes gespeeld. Jaelaesma zit in groep 8 en heeft dus dit jaar haar examens om daarna naar Paramaribo te verhuizen om de middelbare school te volgen. Ik had een spelletje voor haar meegenomen en donderdagavond nog even met haar gespeeld. Toen ik bij haar gezin buiten zat te praten, kwam een meneer langs lopen. Wij raakten aan de praat en nadat ik had gezegd dat ik de volgende dag weer naar Paramaribo ging, zei hij het volgende: “jij komt hier terug, want jij bent gelukkig”. Wat deze onbekende meneer tegen mij zei klopte als een bus. Ik wil heel graag terug naar Suriname en dan vooral het binnenland, de mensen zijn zo geïnteresseerd in je en staan altijd open voor een praatje. De dromen om terug te gaan zijn er, nu moet dat nog concreter worden. Een bijzondere ervaring in het binnenland van Suriname was het afgelopen week zeker.

Dit weekend hebben we nog niks te doen, maar er moet nog wat gewerkt worden aan school voordat wij woensdag naar Aruba vliegen en dan zijn wij alweer bijna thuis. Nog 2,5 week, ontzettend raar besefmomentje, 6 februari op Schiphol lijkt soms erg lang geleden, maar ook soms erg kort. Maar er staan in Nederland ook weer leuke dingen op ons te wachten: familie, vrienden, nacho’s en wijn, kroketten en bitterballen, bbq’en, weekje Berlijn en natuurlijk zijn wij nog lang niet van elkaar verlost, want wij gaan beide volgend schooljaar in Zwolle wonen. Leanne heeft inmiddels al een kamer gevonden, maar ik ben nog op zoek! Dus weet je een appartement/studio in Zwolle, let me know! Tot die tijd verblijven wij nog even in ons “thuis” in Suriname.

Lobi!