Menimi en koloku

En weer een week voorbij, dus weer een week minder lang in Suriname. Elke keer als ik daaraan denk, doet mijn hart een beetje meer pijn. Ik wil echt nog niet naar huis, sorry Mem. Om de pijn wat te verzachten, doen we alleen nog maar leuke dingen. Nouja, in de afgelopen maanden heb ik maar 1 ding gedaan wat ik niet leuk vond: ziplinen. Een favoriet plekje in Suriname is voor mij zeker het binnenland. Afgelopen weekend zijn wij naar Menimi geweest, samen met Kim en Debbie. Menimi is een dorpje aan de rivier in de jungle. Weer drie uren in de auto en daarna 1,5 uur op de boot, maar het blijft bijzonder. In Menimi waren wij de enige gasten, het resort kan tot 200 personen hebben, dus wij hadden alle vrijheid. Op zaterdag zijn wij naar het grootste dorp in de regio geweest, de mensen geloven in natuurgoden en dat zie je vooral aan de indeling van het dorp. Elk pleintje is ingericht met een plek waar rituelen, zoals de dood, kan worden uitgevoerd. Er is ook verschil tussen de mensen in het binnenland en in de stad. Mensen zijn vriendelijker, geïnteresseerder in ons en zijn niet zo vol van zichzelf (vooral de mannen tussen de 20-30 en soms de midlifecrisisman hebben iets te veel zelfvertrouwen in Paramaribo).  Wij hebben ook ons onderwijshart laten spreken. Op het resort doet een jongen uit het dorp (wij schatten hem 25 jaar) klusjes. Deze jongen is analfabeet en kan dus niet lezen of schrijven, maar kan ook geen Nederlands spreken. Hij had de afgelopen drie dagen geleerd om van 1 tot 8 te tellen door dit te oefenen met dominostenen. De “docent” is tevens ook de gids van Menimi, hij is een Nederlandse man die 11 jaar geleden verliefd is geworden op het binnenland en niet meer weg is gegaan. Deze man had het voorwerk gedaan en wij hebben vooral veel herhaling gedaan met de jongen. De hele avond hebben wij de cijfers 1 tot en met 8 gehoord en met dominostenen geschoven. Elke keer wanneer de jongen iets goed deed, zeiden wij dat natuurlijk en je zag zijn lach alleen maar groter worden. Deze jongen heeft vroeger nooit positieve ervaringen gehad op de basisschool en zijn fouten zijn altijd keihard afgestraft door de leerkracht. Zo merk je maar weer dat positieve aandacht veel beter is dan letten op de fouten van leerlingen ;) De volgende ochtend moest de gids direct horen van de jongen dat hij 1 tot 8 nu foutloos kon, de jongen was zo trots op zichzelf, heerlijk om te zien. Naast dat wij in onze docentrol zaten, hebben wij ook wederom genoten van het uitzicht, de rust en de leuke mensen. We hebben gezwommen (lees gezeten) in de stroomversnellingen, ik heb mijn angsten overwonnen voor insecten door in een kapotte klamboe te slapen en zelfs heb ik vissen van hengels gehaald en opgegeten. Als RTL mij nu vraagt om mee te doen met expeditie robinson kan ik zeker meedoen. Aan alle leuke dingen komt natuurlijk weer een eind, dus zijn wij op zondag weer terug naar de stad gegaan.

Afgelopen dinsdag was onze laatste stage dag op het mbo. In de vorige blog had ik geschreven over onze begeleider die ons niet meer wilde begeleiden en daarom kwam onze nieuwe begeleider onze lessen bekijken. Het was onze laatste stagedag dus wilde wij hier een feestje van maken. Wij hebben een educatief spel gespeeld en er werd enthousiast gereageerd door studenten en door de stagebegeleiders. De beoordeling moet nog komen, maar Leanne kreeg al wel een kritiekpuntje te horen van de begeleider: ze mocht namelijk niet met haar hand een woord op het krijtbord uitvegen, dit is niet didactisch verantwoord en dit moet gebeuren met een bordenwisser. Alsof een student minder leert van een begrip dat gecorrigeerd is met een bordenwisser in plaats van met de hand. We zullen er aan denken als we de volgende keer iets willen uitwissen op het krijtbord, geen idee wanneer dit keer komt in het moderne onderwijs van Nederland.

Woensdag hebben wij een nieuwe ervaring in het onderwijs opgedaan. Ome Joep (de broer van Janets opa) is namelijk ook in Suriname geweest en die zei dat we naar een crèche voor kinderen met een achterstand moesten. Ik luister altijd naar Ome Joep dus dit hebben wij natuurlijk gedaan. De directrice reageerde direct enthousiast en ze konden wel hulp gebruiken. De leerlingen hadden natuurlijk een andere leeftijd dan dat wij gewend waren, maar we werden direct opgenomen in de groep, zowel door de leidsters als door de kinderen. Wij hebben gespeeld en geleerd met de kinderen en we zijn zeker weer een ervaring rijker.

Leanne is ook op een andere manier vandaag rijker geworden, namelijk met een tattoo. Samen met Kim en Debbie hebben zijn het Surinaamse woord voor geluk laten tatoeëren op hun arm.

In de vorige blog schreef ik een stukje over dat Brunswijk kwam naar Paramaribo en dat de spreekwoordelijke “bommen zouden vallen”. Er is geen enkele bom ontploft en de opkomst viel wat tegen zeiden journalisten waar wij mee gesproken hebben. Demonstreren en in opstand komen zit niet in de cultuur van Surinamers en daarom was de opkomst wat tegengevallen.

Genoeg weer getypt, ik hoop dat jullie mijn verhalen met plezier lezen. Het schrijven vind ik tenminste wel leuk om te doen, kan ik alle leuke ervaringen nog een keer meemaken.

Lobi!