De laatste blog in Suriname #janken

Ik schrijf vandaag de laatste blog in Suriname, niet omdat ik geen zin meer heb om te schrijven, nee, onze tijd is op. Morgen vliegen we weer terug naar het koude kikkerlandje. Misschien is het voor jullie doen niet koud in Nederland, maar zelfs op Aruba (waar het 29 graden was) had ik kippenvel. We hebben de afgelopen twee weken weer ontzettend genoten van alles wat we hebben gedaan. Op woensdag 21 juni vlogen wij naar het mooie Aruba. Na vijf maanden “vakantie” in Suriname waren we echt toe aan nog meer vakantie. We hadden deze vakantie ook wel verdiend, want een dag eerder hadden we een onderzoek ingeleverd van 117 (!) pagina’s. Mensen, het zal jullie misschien verbazen, maar wij hebben écht iets voor school gedaan. Ons portfolio met alle bewijsstukken wat we hebben gedaan de afgelopen maanden telt ook al 140 pagina's. In maart zijn wij naar Belém geweest, omdat we zon, zee en strand wilden. Dit mislukte toen compleet met de Braziliaanse regendruppels die zich vaak lieten zien. Nadat onze huisbaas naar Aruba was geweest, moesten wij daar ook heen, dus sprongen wij in het vliegtuig op naar zon, zee en strand. Wat is Aruba mooi! Totaal anders dan Suriname, maar echt onze ogen uitgekeken. We sliepen in een hostel in de stad en hebben daar leuke mensen ontmoet. Onze week is makkelijk samen te vatten: strand, snorkelen, eten, cocktails en nog meer strand. Ik heb natuurlijk ook weer een video gemaakt van de week, die je hier kunt zien: https://www.youtube.com/watch?v=5KGOqPxUQaY. Onze bruine kleur van de Surinaamse zon was alweer weg door het regenseizoen, maar de basis zat er nog dus hebben we op Aruba lekker bijgekleurd. Dat we ultiem hebben genoten, maakt de video wel duidelijk, we zijn zelfs een dag naar een privé-eiland geweest. Dat eiland is van een groot en duur hotel op Aruba en mag je alleen betreden wanneer je geld hebt. Wij hebben net gedaan dat we veel geld hadden en mogen DUO bedanken dat zij deze dag hebben gefinancierd. De laatste drie dagen kwam Thea ook nog naar Aruba. Zij is samen met ons ook vijf maanden lang in Suriname geweest en Aruba was haar eerste bestemming van haar backpackreis door Midden-Amerika. Aruba was niet onze eindbestemming, want we mochten nog even naar ons thuis in Suriname. Raar om te zeggen dat Suriname ons thuis is, maar zo heeft het de afgelopen vijf maanden wel gevoeld. Ik ga sowieso heimwee krijgen naar Suriname, maar de kroketten in Nederland helpen mij misschien door deze moeilijke periode heen ;).

Toen we weer aankwamen op het vliegveld in Suriname, moesten we onze leukste lach opzetten, want we moesten door de douane zien te komen met een verlopen visum. In eerdere verhalen heb ik ook beschreven hoe ontzettend moeilijk het is om hier een visum te regelen. In oktober zijn wij in Nederland begonnen alle papieren in te leveren, toen we in Suriname aankwamen moesten wij dat vervolgens weer inleveren bij de vreemdelingendienst. Na drie maanden verliep onze eerste stempel en moesten wij een nieuwe stempel regelen, dit is nooit gelukt, hoe vaak we ook bellen, mailen of langs gaan. Wij hebben bijna twee maanden illegaal in Suriname gewoond en wisten dat we ons best moesten doen om Suriname weer in te komen. Optie B was een toeristenvisum te kopen voor nogmaals 30 euro, maar inmiddels hadden we al 400 euro besteedt aan een MKV-visum, dus hoopten we dat we zo door konden lopen als wij maar lief de douane-mensen aankeken. Onze tactiek was om bij een mannelijke douanier ons paspoort te laten zien in de hoop dat wij als zielige, vrouwelijke stagiaires zo door konden lopen. Dat plannetje mislukte bij mij, ik mocht mij bij een vrouwelijke douanier melden. Maar vrouwen zijn geweldig, want ik mocht door. Ze moest wel even overleggen met een collega en vijf minuten iets op zoeken in haar computer, maar ik mocht zonder problemen door. Toen kwam Leanne, Leanne moest zich melden bij een mannelijke douanier, tot zover ging de theorie van dat we ons wilden melden bij een man. Leanne mocht het land niet in zolang ze geen toeristenkaart ging kopen. In haar laatste poging om toch het land in te komen, vroeg ze hem waarom zij niet door mocht en ik wel. Toen moest ik er ook bijkomen van die meneer. Er was blijkbaar een fout gemaakt door mijn douanier en moesten we nu beide een toeristenkaart kopen. Geen enkel argument hielp meer en dus moesten wij terug naar het toeristenkaartloket. Inmiddels waren de meeste mensen al door de douane heen en stonden wij nog met vijf andere mensen te wachten op onze toeristenkaart. Toen wij eenmaal weer geld hadden betaald, liepen wij richting de douane. Halverwege de gang vroeg een collega van die “vriendelijke” douanier naar onze paspoorten. Zij werden meegenomen een hokje in en daar extra gecontroleerd. De rest van de mensen mocht gewoon doorlopen met hun toeristenkaart. Het is ook wel lachwekkend hoe het bij de douane er aan toe gaat. De volgende dag kreeg Leanne een e-mail met daarin de goedkeuring van haar visum, ze kon die middag de belangrijke stempel halen (waar het tenslotte allemaal om draaide) zodat haar visum helemaal was afgerond. Dat hebben we natuurlijk niet meer gedaan. Die stempel kunnen ze mooi in hun achterste steken. Tip voor mensen die ooit naar Suriname gaan: doe geen moeite om een visum te regelen, gewoon toeristenkaart en dan illegaal wat langer blijven. Het risico is dat wanneer je weer met het vliegtuig terug gaat, je een extra stempel krijgt met dat je twee maanden het land niet in mag. Maar dan kun je wat langer genieten van de Nederlandse kroketten (die ga ik woensdag ook eten zodra ik weer thuis ben).

De laatste dagen in Suriname hebben wij vooral besteedt aan feestjes en alles nog even voor het laatst doen: voor de laatste keer uiteten bij dat restaurant, laatste keer bioscoop, laatste keer Parbobier (we hebben zelfs een paraplu en een zaklamp gewonnen, omdat we bier dronken), laatste keer borgoe, laatste keer casino, laatste keer naar de souvenirwinkel, maar we gaan ook nog iets voor de eerste keer doen: vanavond gaan we namelijk eten bij het meest dure restaurant van Suriname (gewoon Nederlandse prijzen), maar dat moet erg goed zijn en hebben we dus bewaard voor het laatst. Er komen vanavond vast nog wat cocktails op tafel en de koffer moet worden ingepakt, maar dan zit het Surinaamse avontuur er echt op. Het is erg dubbel om naar Nederland te gaan. Aan de ene kant wil ik echt niet naar huis, omdat het hier veel te leuk is, aan de andere kant wil ik wel graag weer mijn familie en vrienden zien. Volgend jaar gaan we alweer afstuderen en daarvoor moet er ook nog het een en ander worden geregeld. Maar dat we naar Suriname terug komen is zeker. Ik ga het binnenland van Suriname het meest missen. Het is zo fijn om in een omgeving te zijn waar je niks hebt, waar je niks moet, maar alles kan waarderen. De mensen zijn ook erg lief en gastvrij. Ze willen alles van je weten. Daarentegen ga ik de Hindoestaanse muziek van de buurman en de tsjoeries en het getoeter van de Surinaamse mannen. Een tsjoerie is een soort smakgeluid wat ze hier doen om aandacht van meisjes te krijgen, mij krijg je er in ieder geval niet mee. Mocht je erg onzeker zijn, dan biedt het misschien mogelijkheden voor je ego, maar voor de rest vind ik het vrij vrouwonvriendelijk! De tsjoeries wegen niet op tot alle andere leuke kenmerken van Suriname, misschien ga ik het zelfs een beetje missen dat het zo stil is op de Nederlandse wegen.

Dan wil ik nog even van de gelegenheid gebruik maken om een aantal mensen te bedanken die deze tijd onvergetelijk hebben gemaakt. Alle mensen die wij hier hebben ontmoet, hebben stuk voor stuk ons avontuur leuker gemaakt, we hebben vrienden gemaakt die deze ervaring met ons delen. Ook onze leuke huisbaas willen wij bedanken, mochten er nog mensen zijn die graag naar Suriname willen, wij weten het perfecte huis! En dan als laatste natuurlijk Leanne, zonder jou was dit überhaupt niet doorgegaan. Alle voorpret van de reis, het samen uitzoeken van ons nieuwe thuis, de vele hapjes en drankjes die we samen hebben genuttigd, de leuke trips die we hebben gemaakt, de vakanties naar Brazilië en Aruba, de positieve houding (tot ergenis van sommige), de beestjes vangen in ons huis, de het-loopt-wel-los-uitspraken, de doktersbezoeken, de verrassingen voor mijn verjaardag, de familiebezoeken, dezelfde gedachtes hebben over wat we nu weer moesten eten, de zwembad- en hangmatsessies, stuk voor stuk hoorden ze bij deze leuke tijd! Het zal woensdagavond wel erg wennen worden wanneer we niet meer bij elkaar wonen, maar gelukkig gaan we volgend jaar beide in Zwolle wonen en kom je zeker niet van mij af! Bedankt lieve Leanne voor deze onvergetelijke ervaring.

Genoeg sentimiteelgedoe nu, het is niet anders, we moeten nu eenmaal een keer terug naar Nederland. Maar dat we terugkomen staat vast, tot die tijd moet Nederland het met ons overleven.

Lobi,

Janet